NOWE I STARE MEDIA - RÓŻNICE

Manovich wskazuje, iż nowe media, to media analogowe skonwertowane do postaci cyfrowej, które można kopiować kilkakrotnie bez utraty jakości. Umożliwiają one nieograniczony dostęp do wszelkich danych. Są one interaktywne, a więc osoba z nich korzystająca wchodzi w interakcję z obiektem medialnym. Nowe media łączą w sobie techniki pozyskiwania, utrwalania, przetwarzania, przekazywania informacji, dźwięków, danych, obrazu, co pozwala na „bogatsze” wykorzystywanie urządzeń elektronicznych. Na nowe media składa się m.in.: Internet, gry komputerowe, witryny WWW, DVD, CD-ROM-y, książki elektroniczne, jak i również fotografie wykonane aparatem cyfrowym i umieszczane na CD-ROM-ach.
Nowe media można postrzegać jako wzbogacenie istniejącej palety mediów, ale zjawisko digitalizacji, czyli „ucyfrowienia” oraz konwergencji – zbieżność wszystkich istniejących postaci mediów, zauważalna w sferze ich organizacji, dystrybucji, odbioru i regulacji – mogą okazać się rewolucyjne. Istotą Internetu jako nowego medium jest to, że zawiera w sobie wszystkie stare media, czyli radio, film i telewizję.
Główne różnice wskazane przez Denisa McQuail’a między nowymi (Internet) i starych mediami (radio, film, telewizja) to:
- udostępnienie rozmów wielostronnych,
- umożliwienie jednoczesnego odbioru, modyfikacji i redystrybucji obiektów kultury,
- wydobywanie działania komunikacyjnego z granic narodu, z terytorialnych relacji przestrzennych,
- zapewnianie natychmiastowego kontaktu w skali globalnej,
- włączenie nowoczesnego/późno nowoczesnego podmiotu w maszynę podłączoną do sieci.
McQuail poszukując różnić między starymi a nowymi mediami koncentruje się na głównych rolach i relacjach w zakresie tradycyjnej instytucji medialnej, przede wszystkim te związane z autorstwem, publikacją, produkcją i dystrybucją oraz odbiorem. I tak w przypadku autorów pojawia się nowa możliwość - zamieszczanie publikacji na stronach WWW. Co ciekawe uwarunkowania publicznej ratyfikacji i rozgłosu jednak nie zmieniły się razem z nową technologią, prawdopodobnie trudniej jest zdobyć obszerny odbiór i powszechny rozgłos. Ciężko stać się słynnym w Internecie bez pomocy tradycyjnych mediów masowych.
Biorąc pod uwagę wydawców ich rola ulega przeobrażeniom. Nowe media otwierają drogę dla alternatywnych form publikacji i tworzą wyzwanie dla tradycyjnych wydawnictw. W publikacjach internetowych zauważa się tradycyjne funkcje wydawcy, czyli kontrolę dostępu, ingerencję redakcyjną i weryfikację autorstwa - jednak nie we wszystkich. Funkcje te są nadal konieczne w epoce obfitości i zróżnicowania form.
Co do roli odbiorcy i widowni, zmiany zmierzają w kierunku większej autonomii i równości wobec źródeł oraz w relacji dostawcy-źródła. Przedstawiciel widowni nie jest już częścią masy, natomiast albo członkiem samorządnie wybranej sieci albo specyficznej publiczności, albo jednostką. Aktywność widowni nastawia się na poszukiwanie, doradztwo i bardziej osobistą interakcję. W dalszym ciągu potwierdza się kontynuację masowej widowni, a po stronie odbiorców nadal istnieje konieczność selekcji i instrukcji ze strony redaktorów. Zwraca się uwagę iż obecnie odbiorca zmuszony jest do większej liczby wyborów, co więcej musi mieć większy zakres wiedzy na wstępie i wkładać więcej wysiłku w rozumienie znaczeń komunikacji.
Innym ważnym aspektem jest zacieranie się granic między , wydawcą, producentem, dystrybutorem, konsumentem i krytykiem przekazu. Znacznie trudniej jest także wytypować miejsce nowych mediów w kwestii posiadania i sprawowania władzy. Władza nie kontroluje i nie reguluje Internetu w taki sposób jak czyni to ze "starymi mediami". Wskazuje się także na znaczne osłabienie kontroli społecznej.

Źródło:
D. McQuail, Teoria komunikowania masowego, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007
L.Manovich, Język nowych mediów, Wydawnictwo Akademickie i Profesjonalne, Warszawa 2006

Zdjęcie nr 1: markoff.pl/blog/2006/10/08/telewizor/ z dnia 12 marca 2009
Zdjęcie nr 2: http://www.se.pl/wydarzenia/swiat/teraz-zaatakuja-przez-internet_68828.html z dnia 12 marca 2009